کد مطلب:195316 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:263
نکته های دیگر
همچنان كه یاد شد، در دریای كلمات حضرت صادق (علیه السلام) گهرهای فراوانی وجود دارد كه درباره قرآن كریم است. نقل آن ها به طول می انجامد. عصاره و خلاصه ای از آن مضامین را كه در برخی روایات دیگر آمده است، تقدیم می كنیم.
امام صادق (علیه السلام)، قرآن را دارای آیات ناسخ و منسوخ و محكم و متشابه می داند و بهره گیری از قرآن را برای كسانی روا می شمرد كه به این نكات توجه داشته باشند و گرنه گمراه می شوند و گمراه می كنند. وی برای فراگیری هر حرف از قرآن، پاداش ده حسنه بیان می كند و می فرمایند: قرآنی كه خوانده نمی شود و غبار بر آن می نشیند، روز قیامت به درگاه خدا شكایت می كند. تلاوت راستین را آن می داند كه قرآن خوانان، وقتی به آیات بهشت و جهنم می رسند،می ایستند و تامل می كنند. اهل بیت علیهم السلام را وارثان كتاب خدا و برگزیدگان خلق می شمرد و از این خاندان به عنوان وجه الله،آیات، بینات و حدود الله یاد می كند و ولایت ائمه را قطب و محور قرآن و همه كتب آسمانی معرفی می كند و قرآن را «ثقل اكبر» می نامد و آن را چراغ هدایت و فروغ تاریكی و حیات بخش قلب بینا و گشاینده چشم و دل می شمارد. از دیدگاه آن حضرت، قرآن «معیار» و ملاك درستی و حقانیت هر حرف و حدیث است و می فرمایند: هر چه كه از ما برای شما نقل می شود، در صورتی كه مخالف با قرآن باشد ما نگفته ایم و شما نپذیرید. او اهل بیت پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) را خزانه داران علم الهی و بازگوكنندكان وحی خدا می داند و از تفسیر به رای نهی می كند و از آن قاری كه به خاطر خود نمایی یا كسب درآمد، به قرائت می پردازد، نكوهش می كند.
پایان بخش نوشته را حدیثی از آن حضرت درباره فضیلت سوره فجر و دعوت به خواندن آن در نمازها تقدیم امت شهید پرور و فجرآفرینان می شود. امام صادق (علیه السلام) می فرمودند:
«اقروا سوره الفجر فی فرائضكم و نوافلكم، فانها سورة الحسین بن علی من قراءها كان مع الحسین فی درجته من الجنه » سوره فجر [1] را در نمازهای واجب و مستحب خود بخوانید، چرا كه آن، سوره حسین بن علی(علیه السلام) است. هركس آن را بخواند، در بهشت همراه حسین(علیه السلام) و در رتبه و درجه او خواهد بود.
«والفجر» كه سوگند خدای ازلی است روشنگر حقی است كه با آل علی است این سوره به گفته امام صادق (علیه السلام) مشهور به سوره حسین بن علی (علیه السلام) است.
امید است كه در سایه رهنمودهای حضرت صادق (علیه السلام)، با چشمه وحی الهی آشناتر شویم و «قرآنی » بیندیشیم و «قرآنی » زندگی كنیم.
امام صادق (علیه السلام)، قرآن را دارای آیات ناسخ و منسوخ و محكم و متشابه می داند و بهره گیری از قرآن را برای كسانی روا می شمرد كه به این نكات توجه داشته باشند و گرنه گمراه می شوند و گمراه می كنند. وی برای فراگیری هر حرف از قرآن، پاداش ده حسنه بیان می كند و می فرمایند: قرآنی كه خوانده نمی شود و غبار بر آن می نشیند، روز قیامت به درگاه خدا شكایت می كند. تلاوت راستین را آن می داند كه قرآن خوانان، وقتی به آیات بهشت و جهنم می رسند،می ایستند و تامل می كنند. اهل بیت علیهم السلام را وارثان كتاب خدا و برگزیدگان خلق می شمرد و از این خاندان به عنوان وجه الله،آیات، بینات و حدود الله یاد می كند و ولایت ائمه را قطب و محور قرآن و همه كتب آسمانی معرفی می كند و قرآن را «ثقل اكبر» می نامد و آن را چراغ هدایت و فروغ تاریكی و حیات بخش قلب بینا و گشاینده چشم و دل می شمارد. از دیدگاه آن حضرت، قرآن «معیار» و ملاك درستی و حقانیت هر حرف و حدیث است و می فرمایند: هر چه كه از ما برای شما نقل می شود، در صورتی كه مخالف با قرآن باشد ما نگفته ایم و شما نپذیرید. او اهل بیت پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) را خزانه داران علم الهی و بازگوكنندكان وحی خدا می داند و از تفسیر به رای نهی می كند و از آن قاری كه به خاطر خود نمایی یا كسب درآمد، به قرائت می پردازد، نكوهش می كند.
پایان بخش نوشته را حدیثی از آن حضرت درباره فضیلت سوره فجر و دعوت به خواندن آن در نمازها تقدیم امت شهید پرور و فجرآفرینان می شود. امام صادق (علیه السلام) می فرمودند:
«اقروا سوره الفجر فی فرائضكم و نوافلكم، فانها سورة الحسین بن علی من قراءها كان مع الحسین فی درجته من الجنه » سوره فجر [1] را در نمازهای واجب و مستحب خود بخوانید، چرا كه آن، سوره حسین بن علی(علیه السلام) است. هركس آن را بخواند، در بهشت همراه حسین(علیه السلام) و در رتبه و درجه او خواهد بود.
«والفجر» كه سوگند خدای ازلی است روشنگر حقی است كه با آل علی است این سوره به گفته امام صادق (علیه السلام) مشهور به سوره حسین بن علی (علیه السلام) است.
امید است كه در سایه رهنمودهای حضرت صادق (علیه السلام)، با چشمه وحی الهی آشناتر شویم و «قرآنی » بیندیشیم و «قرآنی » زندگی كنیم.
[1] تفسير برهان، ج 4، ص 457; مجمع البيان، ج، 5، ص 481.